Recent Posts

Operation Framework was an investigation into a number of British men who police believed were taking children abroad, principally to Amsterdam, where they were being sold into prostitution and ****ography.

On the day of the final police ‘swoop’, thirty-one search warrants had been obtained, including one against Warwick Spinks. Spinks at the time was a known but unconvicted paedophile, close to the heart of the trade in children. Police used an undercover officer, known as Todd, to gain Spink’s confidence. The story is reproduced here exactly as Todd recalls it in ‘The Dirty Squad‘ by Michael Hames.

In November 1992 I was tasked to gain the confidence of a man called Warwick Spinks, who lived in Norwood. After gaining his trust I was to monitor his movements and activities with a view to bringing a prosecution. I had to pass myself off as a homosexual paedophile, but this time I had to do it without letting the target know that I knew he was a paedophile. To make matters even more difficult, this man had never been convicted of anything, so I had to work on a person who had no form for me to study, and who also possessed an apparent ability to run rings around the law. It was not going to be an easy job, and we knew this would be a long-term operation. Spinks had placed advertisements in Boyz, a free homosexual magazine, offering flats to rent in Poland and Amsterdam. I called the number in the advertisement and Spinks answered the telephone. I introduced myself as an executive in an insurance and finance business, and I said I would like to use his flat in Amsterdam. We arranged the dates and agreed the terms, and I gave him a special office number so he could contact me if there was any need. He told me I could pick up the keys from him at the flat in Amsterdam, as he would be there on 17 December, the date I was due to arrive.

Spinks had been under fairly regular surveillance, and a couple of days before I was due to meet him he was seen in Victoria station, talking to a teenage boy he was definitely aiming to pick up. I was shown a photograph of the two of them in the station as part of my briefing before I left for Holland. On my arrival in Amsterdam I met up with a young Dutch police officer who was to work with me. He was using the name of Mark. In the early afternoon he drove me to the Amstel district and parked outside a large block of flats with the name `Amstel 294′ on the front. Mark waited in the car and I went into the foyer of the building. I pressed the intercom for one of the flats. A man answered and told me to take the lift to the fifth floor. When I got there I knocked on the door of the flat. Warwick Spinks opened the door. I recognised him at once from the various photographs I had seen. He looked younger than his years; he could easily have been taken for a man of twenty-five, rather fat but quite flashily good-looking, the type anybody would assume to be a ladies’ man. He took me inside and introduced me to the same youth he was photographed with in Victoria station. `This is my friend Ken,’ he said. Spinks then gave me a cursory tour of the flat, which was one big room with kitchen facilities and a fold-down bed, plus a separate shower room and toilet. I said to Spinks, I’ve met a friend of a friend of mine over here. He’s downstairs. He doesn’t know Amsterdam, perhaps we could all go out this evening?’ `Sure: Spinks said. ‘In fact we can go for a drink right now, just so you get the feel of the place, then tonight we’ll all go out for a proper pub crawl: `That’s marvellous,’ I said:I’m here for three days, and I don’t want to miss out on anything. If you really don’t mind showing me round …’

`It’ll be a pleasure, Todd: `Great. I’ll pay for everything. I want to see the right places. You know I winked, ‘where they’ve got the younger element.’ Downstairs I introduced Mark, then the four of us walked through the cold sunlit streets to the Marcella Bar in Princengracht. We sat at a table and Spinks ordered our drinks in Dutch. He was extremely friendly and I appeared to hit it off with him without any difficulty. He commented on my ****ney accent, and I told him that I came from the East End. He told me he was from South London. I tried to ask Ken about himself, but Spinks did all the talking. `Ken lives in Kent. He’s fifteen,’ he added, with the shadow of a wink. Later, when Ken went to the toilet, Spinks told me that he had had sexual intercourse with the lad the night before. He said it was Ken’s first sexual experience and that he had pretended to be drunk and asleep throughout the whole scene. When we were on our second drink Spinks asked me what I was going to do during my stay in Amsterdam. I told him I would like to look at some videos and visit a few gay bars. He told me that there were plenty of chickens — young boys — in the gay bars around the city. I did my best to look pleased about that, then I moved the subject on to videos. `I’ll tell you what, Warwick, I said, ‘I bought a few videos back in England but they were very poor quality.’ `Yeah, well, they would be’. He told me he had run a ****o video business in Kent at one time, using the name of J. Heath. He said all of his stock of videos had been confiscated by the police, but he hadn’t been caught. Do you still have any contacts in the business?’ I asked him. He nodded slowly and smiled. He said that he could get any kind of videos I wanted right there in Amsterdam.

`I don’t think I’d like to run the risk of taking them through Customs’ I said ‘Have you got any back in England I might have a look at?’ `Sure, I’ll fix you up, Todd. Don’t worry about it.’ Later, while Ken and Mark sat saying nothing, looking around them, Spinks told me he had other flats for rent in Warmoestraat, which was in another part of Amsterdam. `But they’re for straight punters. I’ve got flats to rent in Prague and the Canary Islands, too, if you’re ever interested: `I quite fancy Prague,’ I said.’Never been there, mind you’. Spinks told me drink and cigarettes were cheap in Prague. He had plenty of supplies in England and he would be happy to sell some to me cheap. I noticed that Spinks was getting more talkative the more he drank. He told me he had been coming to Amsterdam since he was fifteen years old. He also said that he had been married and had two children, but he had left his wife and was living with a nineteen-year-old Polish boy in Thornton Heath. He referred to this boy as ‘the wife’. When he showed some interest in my own background I told him I was the executive manager of an insurance and finance company. I was single, I said, and usually inclined to keep myself to myself. Spinks told me that tonight, just for a change, I could come out of my shell. He said he would show us round the best gay bars in Amsterdam.Then he looked at his watch. `I have to go. I’ve an appointment to keep.’ We arranged that we would meet again in the evening at seven o’clock, at Amstel 294. Before he and Ken left the bar Spinks gave me a set of keys for the flat. I waited five minutes, then left the bar with Mark. We met up with other Dutch officers and went to a hotel where a room had been booked for me.We spent the rest of the afternoon making notes.

Later I went to the flat with Mark, where we sat and waited for the other two to show up. At about half-past seven Spinks buzzed the intercom and told me he was in the foyer with Ken. Mark and I went down and all four of us went to the Amstelhoek, a gay bar. While we were there Spinks told me he wanted to show me as many bars as possible that evening because he was going back to England with Ken the following day. We stayed in Amstelhoek for about three minutes and then went to Chez Manfred on Halvemassteeg. It was full to the door with gay men of all ages.There were also two middle-aged women, who were walking along the bar, putting lipstick on the men as they passed. We declined their offer and went to another bar opposite. This place was decorated entirely in white, with white cloth on the walls and ceiling. `It’s like walking into a giant condom,’ Spinks said. Like the other places this was a gay bar, as busy as the one across the road. Two black men behind me were dancing, and after a minute I felt two hands closing around my genitals. I looked over my shoulder, trying not to panic, and I saw that one of the black men had turned towards me and was dancing with his front to my back. He grinned at me and so did Spinks. I pulled away from him perhaps a little too sharply, then I quickly explained to Spinks that he had been making me spill my drink. We left this bar after ten minutes and went to a quieter one on Amstel. There were only four other customers and the bar had no disco, so it was possible to have a conversation. Spinks drew me to one side. `Todd, I want your stay in Amsterdam to be a memorable one. There’s lots of other gay bars I want to show you, but I’ve got a problem. I didn’t get a chance to go to the bank, so I’m running low on money. Could you lend me three hundred guilders?’ `No problem’.

I handed him the cash, and I had the immediate sense that I had passed some kind of test. He put his mouth close to my ear. `The next bar we go to,’ he whispered ‘I’m going to fix you up with a chicken’. So events were fitting the required scenario. Spinks had taken to me. I had won his confidence, and he accepted me as a paedophile, all on my first day in the job. The only snag so far was that I had to make sure I had no part in the soliciting of a minor, and I had to do it without making Spinks suspicious. `Listen: I said,’ tapping my chest, ‘I’ve got to be careful. With this heart condition I’ve got, a frisky chicken would probably kill me’ `Nah. Spinks shook his head. ‘You won’t have to do anything. You can just cuddle, or the boy can give you a blow-job. It won’t cost you a thing, either. It’ll be my treat.’ He said I could take the boy back to Amstel 294N, and at some point during the evening we could swap partners. He would let me sleep with Ken while he had sex with the boy he had supplied for me. Now I felt a little flutter of panic. I told Spinks it seemed like a good idea, but the fact was, I fancied Mark. He frowned at me. ‘Isn’t he a bit old for your taste?’ `He is, yes, but he’s the boyfriend of a friend, you see? It would give me a bit of a kick if I could make it with him. I won’t get a chance after tonight, so I’d like to take a shot at it, if you won’t feel offended.’ `Do you think Mark will go for it?’ Spinks muttered. ‘He doesn’t look all that interested to me.’ I said I would speak to Mark, and if he wasn’t interested, I would take Spinks up on his kind offer. `Fair enough: Spinks said. I asked Mark to come outside for a minute. He followed me out on to the cold street.

‘Look’ I said, `me and you have got to fall in love very, very quickly, otherwise we’re both in the ****, big time.’ Mark understood. We walked back into the bar hand in hand. `I’m in with Mark: I whispered to Spinks. ‘But thanks for your offer, anyway.’ Keeping my voice low, I told Spinks that not only had Mark agreed to sleep with me, but he was going to drive me back to his house where I could stay the night, so Spinks could have the use of Amstel 294, which would save him driving across the city to the place where he was staying. `Suits me fine,’ Spinks said, and I could see he had swallowed the story. He looked at his watch. ‘I’ll have to phone the wife soon. He’s a jealous lad and gets stroppy if I don’t keep in touch.’ At about 9:30 I told Spinks I was keen to leave with Mark, now we had an understanding. We said our goodbyes and I thanked Spinks for making my first visit to Amsterdam so enjoyable. I left the bar with Mark and we then drove to my hotel, where we made our notes. I was confident, by that time, that I had made a sound contact with Spinks, and that he not only trusted me and accepted me as a paedophile, but appeared to want to stay friendly. When I returned to England I allowed time for Spinks to get back, then I telephoned him, because I had to give him back the keys to the flat in Amsterdam. I said I would bring them round. He told me not to bother, I could just post them. I said I didn’t like the idea of putting keys in the post, I’d much sooner give them to him. So I met him down in Norwood, and he introduced me to the man he had referred to as his wife. We had a drink and as I left he said he wanted to have a natter with me again really soon. We kept in touch fairly regularly after that. I used to meet him at Compton’s and similar places in the West End. It was an easy-going arrangement, smoother than I had imagined at the outset.

Then without any warning Spinks moved to Hastings to live. I made excuses to keep in contact with him there, too. Operation Framework at that point had been running for about two years; they now had a list of numerous names and addresses where they would soon make simultaneous swoops nationwide. The big day was about to dawn. I went down to Hastings to find out if Spinks would be there the following Tuesday, when the raids were due to take place. When I was alone with him in his house he said, ‘I had two lovely boys here. Fourteen, they were, both of them.’ He winked. `I took photographs.’ `Local lads, are they?’ I asked him. `No fear.They’re from a children’s home in Doncaster.’ I told him I would love to see the photographs. He said he hadn’t had them developed yet. `I’m going over to Amsterdam next week, I’ll get them developed then. I asked him what the boys looked like. One was fair, he said, and was called Tom; the other one, Ricky, was dark-haired. `Lovely,’ I said. I’d definitely like to see them.’ Because of that conversation, the Framework invasion plan was put on hold until we had a date when Warwick Spinks would be back home at Hastings. Meanwhile, going on the descriptions of the boys I had been given, plus their names and the location, the police were able to go to the only children’s home in Doncaster where they found, sure enough, that two boys with those names and fitting those descriptions had run away several days earlier. Later, when the boys had been found again and brought back to the home, one of them described how they had been picked up in Hastings by Spinks and taken to his home. He had sodomised them at knife-point, then made them sodomise each other.
Operation Framework was an investigation into a number of British men who police believed were taking children abroad, principally to Amsterdam, where they were being sold into prostitution and ****ography.

On the day of the final police ‘swoop’, thirty-one search warrants had been obtained, including one against Warwick Spinks. Spinks at the time was a known but unconvicted paedophile, close to the heart of the trade in children. Police used an undercover officer, known as Todd, to gain Spink’s confidence. The story is reproduced here exactly as Todd recalls it in ‘The Dirty Squad‘ by Michael Hames.
One of them was taken to Amsterdam and sold to the owner of a club called the Blue Boy. He eventually escaped through a window and went to the British consul, who brought him back to England. Meanwhile, Framework had to be re-scheduled, so I called Spinks in Amsterdam and said I was thinking of coming over to Hastings the following Wednesday, which was when the officers running Framework wanted to make all the raids. ‘I’ll be home that day, sure: he told me.’Earlier than that, most likely. Come down when you like: `I wondered if you’d have the photos of the two lads you told me about,’ I said. `I should have them by then, yeah: he said.’You won’t be disappointed, I can promise you.’ `Great. I’ll see you next Wednesday, then: Spinks was duly raided the following Wednesday.Among other material, the police found the negatives of the photographs of Tom and Ricky from the children’s home. At Lewes Crown Court Spinks pleaded not guilty to a number of charges. After I and everyone else involved in the case had given evidence, Spinks was found guilty. He was sentenced to seven years’ imprisonment.

http://theneedleblog.wordpress.com/author/slowplace1/

FollowUp Actueel Nieuws

Behoefte om ook een berichtje in deze Kleintje Muurkrant-rubriek te plaatsen? Dat kan via email aan ons. We proberen zo vaak mogelijk deze rubriek te actualiseren. Stay tuned!
Hieronder een selectie uit onze Kleintje Actueel-rubriek met daarin de stukjes die gaan over "Van Estoril naar Zandvoort". De stukjes staan in chronologische volgorde, veel plezier ermee...
Van Estoril naar Zandvoort

28 november 2002
1981. In het weeshuis Casa Pia in Lissabon worden vier kinderen vermist. De Portugese koddebeiers gaan op onderzoek uit. Na twee weken speuren worden de kinderen teruggevonden in de weelderige villa van een high societyfiguur in de badplaats Estoril. Daar blijken regelmatig niet nader geïdentificeerde diplomaten en andere leden van de crème uit de Portugese samenleving te komen aanwippen. Allemaal zonder twijfel kindervrienden. Er worden legio processen verbaal opgemaakt, maar al in 1982 wordt het enorme dossier terzijde gelegd. De impact zou te groot zijn geweest. Begin deze week werd voormalig medewerker van Casa Pia, Carlos Silvino da Silva, achter een deur met een kijkgaatje gedeponeerd. Hij zou vanaf 1975 niet alleen aan hem toevertrouwde weesjongens hebben misbuikt maar ze ook hebben 'geleverd' aan andere belangstellenden. Onwillekeurig denk je dan aan Estoril. In 1989 was Carlos al eens aan de dijk gezet omdat zijn arbeidsinzet niet je dat zou zijn geweest. Carlos zag zijn kipjes met gouden eieren uit het zicht verdwijnen en ging in beroep tegen zijn ontslag. En met succes. Vorig jaar ging hij met pensioen. De aangifte van de moeder van één van de slachtoffertjes zette de afgelopen weken plotseling de hele affaire weer op scherp. Inclusief de gebeurtenissen in de villa in Estoril. Die vertonen overigens een treffende gelijkenis met de ellendige tonelen die in ongeveer dezelfde periode plaatsvonden in een chique onderkomen in het Belgische Sint-Genisius-Rode. Ook daar werden kinderen uit tehuizen in de omgeving misbruikt op feestjes van mensen uit de top van de samenleving. Wie zij waren en wat ze deden stond voor een deel in het dossier-Pinon (zie bijvoorbeeld het boek "De Bende & Co" van Hugo Gijsels, Kritak, Leuven 1990). Wat daarmee gebeurd is weten we inmiddels. En dichter bij huis: heeft u nog wat gehoord over de zaak rond de Zandvoorter Ulrich. Zijn foto’s? Zijn films? Zijn boottochtjes met belangrijke lieden uit de absolute bovenlaag van onze eigen samenleving? Zijn internationale contacten? Wij ook niet. Lullig om te zeggen, maar die zaak in Portugal wordt het moeras in gedreven. Op zeker.
Van Estoril naar Zandvoort (2)

27 januari 2003
Bijna twee jaar geleden klopte de FBI op de deur van een mansion in Fort Worth, Texas. Het knibbel-knabbel-knuisje-huisje met in de garage drie Porsches en twee Mercedessen was het eigendom van Tom en Janice Reedy, die nog geen jaar daarvóór het cash hadden gekocht voor een slordige 1,5 miljoen dollar. Nou kon dat er wel vanaf, want het was ongeveer het bedrag wat ze maandelijks netto verdienden met hun nering: het verspreiden van kinderporno op het internet en het aanbieden van advertentieruimte in die sfeer. De afzichtelijke beelden bleken te zijn geleverd door zieke geesten uit Rusland en Indonesië. Bij de adverteerders zaten vaders die hun eigen kinderen in de etalage zetten. Tommetje kreeg 1335 jaar voor zijn mik, zijn vrouwtje maar 14. Daarnaast legde de FBI met deze operatie Landslide beslag op de adressen van tienduizenden gruizige rukkers die graag hun creditcard hanteerden om het leven van talloze kinderen te zien verwoesten. En die werden ook met een bezoekje verrast. Van de cliëntele buiten de VS waren zo’n 7000 man afkomstig uit Groot-Brittannië en de platte petten daar zijn al een tijdje druk bezig om ze - hier en daar wat omzichtiger dan gewenst- op hun vestje te spugen. Dat zou binnenkort bijvoorbeeld ook in Nederland, België en Portugal moeten gebeuren, maar bij de FBI bestaat volgens de Portugese pers grote twijfel aan de vastberadenheid in die landen om dit soort lieden dezelfde behandeling te geven als bolletjesslikkers of illegale alo’s. De reden voor die schroom zou gelegen zijn in het aanzienlijke percentage hoge omes die zich aan dit soort beelden verlekkert of erger. En die zouden in landsbelang en/of in het belang van informatieposities van inlichtingendiensten buiten schot worden gehouden. Bekende voorbeelden in Nederland waren de ex-CPN voorman Joop Wolff (zie "Wolff in de Klem" in de Morgenster) en Frits Salomonson, de jarenlange advocaat van het Koninklijk Huis (zie "Van oude koeien en troebel water" in Kleintje Muurkrant nummer 336 ). Maar in deze kolommen zijn ook andere stutten van de Nederlandse samenleving binnen deze context voorbijgekomen. In België werd onlangs nog weer eens een voorval uit het verleden van de huidige koning van stal gehaald in het boek "Dossier pédophilie", dat ook al in 1990 was geboekstaafd in Hugo Gijsels’ "De Bende & Co". Om over de affaire-Dutroux maar te zwijgen. En Portugal kent momenteel het giga-schandaal rond het weeshuis Casa Pia waar tientallen jaren kinderen sexueel zijn misbruikt en soms als escort dienden (zie ook ons eerste bericht hierover op 28/11/02 ). Het justitieel onderzoek concentreert zich op een voormalig medewerker van het tehuis. Een 'lone nut' à la Dutroux. Beschuldigingen aan het adres van diplomaten, politici en ander figuren uit de high society worden met de botte bout gladgestreken. Ja, de FBI kon best wel eens gelijk hebben. Deze keer.
Van Estoril naar Zandvoort (3)

29 januari 2003
Wees eerlijk. Het is toch eigenlijk wel vreemd dat Tony Blair zo slaafs achter het koekjesmonster van het Witte Huis aandribbelt waar het Irak betreft. Vertegenwoordigt hij daarmee soms de Britse oliebelangen? Zonder twijfel. Maar om daarbij his master’s voice uit te hangen, Giscard en Schröder voor de edele delen te schoppen en de VN opzij te schuiven als Bush dat nodig vindt heeft haast iets onnatuurlijks. Tenzij de Amerikanen een arm van Tony achter zijn rug hebben gedraaid met minder vrolijk inlichtingenmateriaal.
Zoals wij in de vorige aflevering al meldden heeft de FBI bij de Operatie Landslide de namen aangetroffen van 7000 Britten die hun creditkaart hadden gebruikt om zich te verlustigen aan de kinderpornobeelden die door het frisse Amerikaanse echtpaar Tom en Janice Reedy werden aangeleverd. De Britse politie startte aan de hand van de Amerikaanse gegevens de Operation Ore, waarbij inmiddels al 1300 stille genieters in staat van beschuldiging zijn gesteld. Zoals gebruikelijk ging de Britse pers over tot zwaar geschut en noemde namen. Onder andere die van de bewierookte gitarist Pete Townshend van de popgroep The Who. Tot anderhalve week geleden de Sunday Herald wist te melden dat een vroegere Labourminister ook op de FBI-lijst figureerde. En hij zou niet de enige toppoliticus zijn uit het Labourkamp. Een minister uit het huidige Labourkabinet plus een aantal topfunctionarissen uit de Britse politieke wereld zouden eveneens tot de cliënten van de Greedy’s hebben behoord. Sindsdien is er een merkwaardige stilte gevallen van de zijde van de grote bladen. Alsof ze een D-notice hebben gekregen uit Downingstreet om verder hun bek te houden over de affaire. Staatsbelang. Nou kan je daar moeilijk over gaan doen, maar wat is er van de affaire rond de Zandvoortse kinderpornoproducent Ulrich terechtgekomen? Juist, geen moer. Staatsbelang.
Van Estoril naar Zandvoort (4)

9 februari 2003
Volgens de voormalige verbindingsofficier tussen de Russische KGB en de Oostduitse Stasi Wanja Götz (alias 'Grigori') werden door zijn werkgevers heel wat vertegenwoordigers uit de top van de westelijke samenleving zoals ministers, rechters, industriëlen etc. gechanteerd met beeldmateriaal van hun pedofiele activiteiten. De jeugdige slachtoffertjes waren meestal door de Stasi uit Oostduitse weeshuizen geplukt en naar het westen gesluisd. Na de val van de Muur zou die kennis niet langer voor politieke doeleinden zijn gebruikt maar voor het verwerven van harde valuta. Deels door de kinderkruipers zelf uit te melken, deels door de verkoop van het bewuste materiaal aan de Duitse en Amerikaanse inlichtingendiensten. Een sleutelrol bij zowel die chantage-operatie als die uitverkoop zou zijn vertolkt door Stasi-agent Rainer Wolf, de vader van de in juli 1993 in het Nederlandse kinderpornowereldje zoekgeraakte Manuel Schadwald. De jongen zou een tijd lang werkaam zijn geweest in het Rotterdamse jongensbordeel van de tegenwoordig in Schiedam wonende Lothar Gandolf die 'zijn' pupillen ook beschikbaar stelde voor allerlei escort-klusjes. Niet zelden bij zogenaamde hoogwaardigheidsbekleders.
Een andere lowlife die binnen dit westeuropese netwerk van de Stasi actief zou zijn geweest, is Marc Dutroux. Gegevens daarover zouden via de CIA bij haar Belgische kleine broer terecht zijn gekomen. Maar die is blijkbaar zo van ze geschrokken dat ze aan een enorme tros witte ballonnen zijn gehangen bij een krachtige noordoosten wind. Nooit weg zo’n Atlantische oplossing. Dat Dutroux kinderen 'leverde' voor het verlevendigen van high society-parties was al eens eerder verklaard door Regina Louf alias X 1 (zie Het Kasteel in De Morgenster). Maar de sinistere aanwezigheid van de Stasi en de KGB achter dit soort vermaak is maar mondjesmaat aan de orde geweest. Zonder twijfel is dit alles wel van invloed geweest bij het onderzoek naar de moord op de Duitse pornoproducent Gerrie Ulrich. Zodra zijn ruwe heengaan in 1998 bekend raakte werd de BVD-agent Theo Bot door zijn hoogste chef Docters van Leeuwen naar het OM gedirigeerd en opgezadeld met een geruisloze afwikkeling van de affaire. Dat wil zeggen het overvloedige beeldmateriaal en andere data veiligstellen en het onderzoek de berm induwen. Vooral omdat her en der werd gefluisterd dat ook een lid van het Koninklijk Huis uit spelevaren was geweest op de Apollo. Het schip van Ulrich waarop van tijd tot tijd filmmateriaal werd geschoten. Theo Bot is nu al weer een paar jaar de op een na hoogste functionaris van de AIVD, de opvolger van de BVD. En de zaak Ulrich is ter ziele. Net als de zaak Schadwald en de zaak Nihoul. Het wachten is op Dutroux.
Van Estoril naar Zandvoort (5)

19 februari 2003
Net als aan het begin van de media-hype in België rond de zaak-Dutroux hebben de Portugese media elkaar de laatste maanden koortsachtig proberen af te troeven met hele en halve onthullingen over de door ons in deze serie al eerder genoemde Casa Pia-affaire. Elke pedo die zich nu figuurlijk boven het maaiveld verheft wordt genadeloos in verband gebracht met deze horror-story. Bijvoorbeeld Michael Burridge en Christopher Reynolds. Twee Britse glijers die zich volgens het OM hebben schuldig gemaakt aan kinderhandel en het tegen betaling bestijgen van minderjarige jongens in de periode tussen 1998 en juni 2000. Onder die laatsten zouden zich pupillen van Casa Pia hebben bevonden.
Verder is een enorme rel ontstaan over de arrestatie van de zestigjarige Carlos Cruz. Een van de anchor-lieden van de Portugese televisie. Hij zou volgens een aantal getuigen een regelmatige cliënt zijn geweest van de eveneens in arrest zittende Carlos Silvino da Silva. Tientallen jaren een vaste medewerker van Casa Pia en de "leverancier" van de daar ondergebrachte kinderen, die voor zij ter consumptie werden aangeboden een bloedtest ondergingen. Maar Cruz zit niet alleen in voorarrest. Ook de vroegere advocaat van Silvino, Hugo Marçal, en dr. João Ferreira Diniz kwamen achter een zware deur met een luikje terecht wegens vermeend lidmaatschap van de Casa Pia-ring. Tot nog toe is de voormalige Portugese diplomaat Jorge Marques Leitão Ritto de dans ontsprongen. Ook hij wordt ervan verdacht lid van deze afzichtelijke club te zijn en zijn villa indertijd ter beschikking te hebben gesteld van collega’s uit binnen- en buitenland en andere luitjes met een flink hoogwaardigheidsgehalte. Dus Jorge zal niet al te gauw worden gearresteerd. Hoewel er zich wel wat stapelwolken verzamelen. Carlos Silvino heeft namelijk aangeboden als kroongetuige op te treden. Als de rechter op dat aanbod ingaat wordt het misschien toch nog gezellig in Lissabon en omstreken. Wordt vervolgd.
Van Estoril naar Zandvoort (6)

12 maart 2003
Nog een jaartje en secretaris-generaal George Robertson kruipt met een zucht uit zijn Brusselse schuttersput en verlaat de langzaam door zijn hoeven zakkende NAVO. Na vier jaar en twee maanden. Da’s niet erg lang. En “dus” wordt er gevist naar de reden van zijn op 22 januari aangekondigde vroegtijdige vertrek. Want dat hij uitstapt omdat hij liever gaat vissen in zijn geboorteland gelooft niemand. Het toen al achter de schermen plaatsvindende onderzoek naar de internationale witwasaffaire rond zijn Nederlandse adviseur Willem Matser (zie de twee artikelen over de “Brusselse Connectie” van 6 en 7 maart jl.) kan een aanleiding zijn geweest voor Robertson om zijn vertrek te bespoedigen. Maar een schandaal van een totaal ander kaliber dat al een tijdlang tergend langzaam het politieke leven in Groot-Britannië binnensluipt lijkt wat meer potentie te hebben.
13 maart 1996. In het idyllische Schotse stadje Dunblane schiet Thomas Hamilton 16 schoolkinderen en hun juf dood en slaat vervolgens de hand aan zichzelf. Er komt een officieel onderzoek op gang onder leiding van Lord Cullen. Daarbij komt onder andere naar voren dat Hamilton de beschikking had over vier handwapens. Legaal. Dan gebeurt er iets wonderlijks.
Het eindrapport van de commissie Cullen verdwijnt achter slot en grendel. Voor honderd jaar. Een maatregel die uiterst zeldzaam is aan de overkant van de Noordzee. Maar uiteraard duurde het niet al te lang of er lekten gegevens uit. Bijvoorbeeld dat Hamilton uitstekende contacten onderhield met twee vooraanstaande Schotse politici: Michael Forsythe en ... George Robertson. Beiden waren enthousiast over de jeugdkampen die Hamilton iedere zomer organiseerde en diens jongensclubs. Hoewel Robertson zelf ooit zijn zoon uit zo’n club terughaalde. Naar verluidt omdat hij de sfeer daar te militairistisch vond! Maar in 1991 liet een politierapport al een ander geluid horen. Het deed de aanbeveling om Hamilton te vervolgen op grond van gebeurtenissen die in zijn jeugdkamp hadden plaatsgevonden en om zijn wapenvergunning in te trekken. Maar invloedrijke kennissen wisten de zaak te sussen en Hamilton kon gewoon doorgaan met zijn verderfelijke praktijken. Kort voor de moordpartij in 1996 werd hij door Forsythe zelfs nog gefeliciteerd voor zijn voortreffelijke werk in diens jongensclub. Onder druk van de ongeruste ouders, die vrezen dat hun kinderen door Hamilton en mogelijk mensen uit diens kennissenkring sexueel zijn misbruikt, wordt nu onderzocht of het Cullen-rapport niet alsnog in de openbaarheid kan worden gebracht. Desnoods met de namen van alle kinderen die erin voorkomen afgeplakt. Maar de rest van de namen in volle glorie. Nou ja, glorie. Dat kan dus nog even heel heikel worden. Ook voor Robertson. Stay tuned.

Van Estoril naar Zandvoort (7)

15 maart 2003
Maastricht heeft het. Dat noemen we nog eens scoren als je binnen een paar dagen tweemaal een plek weet te veroveren op onze website. Op 12 maart jl. meldden wij in het artikeltje “Kotsen” namelijk dat de wereldvermaarde excentrieke kindervriend Axel Vervoordt weer acte de présence zou geven in zijn toko op de TEFAF van dit jaar. En nu al maakt een andere kindervriend die zich tot anderhalf jaar geleden in de stad rond het Vrijthof manifesteerde zijn opwachting in deze kolommen. De voormalige vice-president van de rechtbank in Maastricht, mr. Fernhout. In november 2001 nam deze niet onbelangrijke befdrager de poten naar zijn tweede optrekje in Normandië nadat de politie geheel volgens verwachting in zijn Limburgse stulp in de bestanden van zijn computer een leuke verzameling kinderporno aantrof plus een vrachtje videobanden met ook al zulke esthetische beelden. De politie-inval vormde een uitvloeisel van het FBI-onderzoek Landslide dat niet alleen in de Verenigde Staten tot een golf van arrestaties leidde, maar bijvoorbeeld ook in Duitsland, Engeland en Portugal al de nodige gevolgen heeft gehad. In Nederland zijn we daar - hoe noemen we dat ook alweer? - terughoudender over. Maar om meneer Fernhout konden de autoriteiten kennelijk niet heen. Wellicht omdat men met de vraag zit in hoeverre de plaatselijke penose weet had van zijn vleselijke interesses en van die kennis gebruik heeft gemaakt. Gisteravond maakte het NOS-journaal het nieuws wereldkundig dat de zaak versus de voormalige op-één-na-hoogste rechter van Maastricht aan het eind van deze maand voor de kadi komt. Die zal zich “alleen maar” concentreren rond het in bezit hebben van kinderporno. Dat Fernhout zijn adoptiezoon bestegen zou hebben kon de politie niet hard maken. Overigens kunnen wij wat de procesdatum betreft wat preciezer zijn. Volgens ingewijden heeft het OM er namelijk op aangedrongen de zaak tegen Fernhout op 27 maart a.s. te behandelen. Waarom juist die datum? Op die dag begint het proces tegen Volkert van der Graaf. En waar zit de landelijke pers dan bovenop? ... Kind kan de was doen.

Van Estoril naar Zandvoort ( Cool

21 maart 2003
In de laatste uitgave van Quote is een heel verhaal te vinden over ene mevrouw Elène Vis. Jarenlang eigenaresse van een wereldwijd actief escortbureau en een tijdje de levensgezel van Emile Ratelband, die Saddam Hussein onlangs nog heeft geleerd om bij elke Amerikaanse bominslag “tsjakka” te roepen. Mevrouw Vis heeft geen hoge pet op van de heren der schepping. Over het algemeen allemaal eenvoudige boerenlullen die door een beetje opgeleide en smaakvol ogende vrouw kunnen worden gedwongen desnoods het tapijt van een hotelkamer op te vreten om “neuken doe je zo” in de praktijk te brengen. Zij is min of meer in “het leven” terechtgekomen omdat haar pleegvader met haar en haar jeugdige vriendinnetjes alles had gedaan wat god, allah en hoe ze ook allemaal mogen heten verboden hadden. Soms deze geneugten delend met zijn vrienden. Kijk en daar worden we een beetje misselijk van het verhaal van mevrouw Vis. Want uit haar succes-story komt nergens naar voren dat er strafrechterlijk iets met pappa en zijn geile kornuiten gebeurd is. En hoe het leven van haar gemolesteerde vriendinnetjes verder is verlopen. Bij onze zuiderburen ontspringen een x-aantal hoge omes de dans omdat ene Marc Dutroux tegenover justitie zijn bek dichthoudt over het misbruik van kinderen. Kennelijk heeft mevrouw Vis daar ook voor gekozen. Zij het dan niet vanuit een hokje van twee bij vier meter. Of heeft ze misschien in haar wereld van schone schijn nooit van Dutroux gehoord? Hoe dan ook, deze blijkbaar kouwe vis zei wel versteld te hebben gestaan van Nederlandse presentatoren die bij haar kleine jongetjes bestelden. Of ze dat prille vlees ook heeft geleverd vermeldt Quote niet. De reden moge duidelijk zijn. Wel een beetje kryptisch lullen over cliënten als ambassadeurs, politici, het koninklijk huis, rechters, topondernemers, bankdirecteuren die met haar dames aan het rollebollen zijn geweest is allemaal tot je dienst. Maar knoeien met kinderen kan en mag niet. En mevrouw Vis weet dat als geen ander. Justitie vervolgt momenteel op aanwijzing van de FBI verschillende kloothommels die een zootje pedo-vuiligheid op hun PC hadden gedownload. Maar die presentatoren zijn **** en als Quote het niet aandurft om die namen te noemen, bel ons gerust. Wij gooien hun goede naam met graagte te grabbel.

Van Estoril naar Zandvoort (9)

dinsdag 27 mei 2003
Op 19 februari jl. besteedden we voor het laatst aandacht aan de affaire Casa Pia. De afzichtelijke pedo-zaak die de Portugese samenleving al geruime tijd schokgolven met een kracht tot 7 op de schaal van Richter bezorgt. Nadat de 60-jarige Carlos Cruz, de anchor man van de Portugese teevee, zijn veters en broekriem kon inleveren was het even een tijdje stil. De afgelopen week werd echter Paolo Pedroso door een stel sombere heren van Justitie meegenomen naar een staatsonderkomen voor een diepgaand verhoor. Niet de geringste deze Paolo. Oud-minister van arbeid en sociale zaken voor de Socialistische Partij en fractieleider in de Portugese volksvertegenwoordiging wiens parlementaire onschendbaarheid werd opgeheven alvorens hij een klop op de deur kreeg. Ook de secretaris-generaal van de Socialistische Partij Ferro Rodrigues staat onder verdenking betrokken te zijn geweest bij het georganiseerd misbruiken van tientallen wezen die aan de zorgen van de Casa Pia-organisatie waren toevertrouwd. Uiteraard ontkennen beide zich socialist noemende kopstukken zich mordicus tegen de beschuldigingen en suggereren geheime machinaties van hun politieke tegenstanders. Mogelijk. Maar het een sluit het ander niet uit. En wie geeft graag volmondig toe dat hij met enige regelmaat kinderen bestijgt? In dezelfde uren waarin Pedroso in een niet zo luxueus hokje verdween onderging de voormalige Portugese diplomaat Jorge Ritto hetzelfde lot. Ook al zo’n keurige meneer, die onder andere heeft gefungeerd als ambassadeur in Zuid-Afrika en godbeterhet als vertegenwoordiger bij UNESCO, dat bij ons weten toch geen programma heeft ontwikkeld voor het sexueel molesteren van jeugdigen. Ritto ontkent ook bij hoog en bij laag, maar of het hem zal helpen is twijfelachtig. Inmiddels gaan er in Portugal namelijk sterke geruchten dat in diens niet zo kinderachtige villa ook buitenlandse collega’s hun broek hebben laten zakken, onder wie een Duitse ambassadeur. Hoe dit ook zij, deze moeizaam bevochten openheid steekt schril af tegen bijvoorbeeld de krampachtige pogingen bij onze zuiderburen om de leden van de zogenaamde high society die mogelijk in soortgelijke affaires verwikkeld zijn (geweest) te vrijwaren voor justitiële vervolging cq. publiciteit. Om maar te zwijgen over Nederland en de uit 1999 daterende Teeven’s List van de hand van OvJ Fred Teeven waarop tientallen lieden uit de top van de samenleving voorkwamen die op verkeerde plaatsen hun gulp hadden opengeritst. Of over de affaire-Ulrich waarbij net als in de affaire Dutroux berichten over een mogelijke betrokkenheid van het Koninklijk Huis de kop worden ingedrukt. Pas als het gaat om een vrachtwagenchauffeur of een stuk ongeluk uit Amsterdam-Oost gaan de sluizen van de publiciteit wijd open. Want ongelijkheid moet er zijn, nietwaar?

Van Estoril naar Zandvoort (10)

maandag 2 juni 2003
Woensdag vindt in Lissabon het eerste verhoor plaats van Ferro Rodrigues, een van de drie kopstukken van de Socialistische Partij die van grove pedofilie worden beschuldigd in de Casa Pia-zaak. Een affaire die steeds meer de contouren vertoont van een Portugese versie van de Dutroux-zaak. Ferro Rodrigues wordt er weliswaar niet van verdacht zelf actief te zijn geweest bij het feestelijk bespringen van de vaak doofstomme slachtoffertjes, maar wel erbij aanwezig te zijn geweest. Eenzelfde soort beschuldiging is ooit geuit tegen de huidige Belgische koning en bijvoorbeeld geboekstaafd in "De Bende & Co" van Hugo Gijsels. Maar de koning wordt niet vervolgd. Zelfs niet aan de voortanden gevoeld. Het sterke gerucht dat dezer dagen door Portugal waart over een Duitse ambassadeur die in het verleden een aandeel heeft gehad in deze walgelijke ceremonieën heeft zijn thuisland kennelijk nog niet bereikt. Als we tenminste het Spiegel-artikel "Wie im Horrorfilm" van dit weekend daarvoor als maatgevend moeten zien.
Inmiddels ontrolt zich ook in het Franse Toulouse een mega-sexschandaal met pedo-componenten. Daar is de omstreden onderzoekrechter Michel Barrau begonnen met een officieel onderzoek naar de beweringen van twee prostituées. Een van hen, Patricia, heeft verklaard ooit met enige aandrang gerecruteerd te zijn door een meneer Alègre die momenteel in afwachting is van een proces inzake de moord op vijf vrouwen. Deze lieflijke pooier, die een tijdlang opereerde vanuit een lokale politiekantine, had haar o.a. regelmatig de opdracht gegeven leden van de rechtbank in Toulouse vleselijk te plezieren in het Paleis van Justitie. Dat kon uiteraard geen kwaad want Vrouwe Justitia is van huis uit al voorzien van een blinddoek. Verder kwam Patricia met de ontboezeming dat zij getuige van cq. deelnemer aan sado-orgies was geweest op een nabijgelegen kasteel. Bij een daarvan zou Alègre in aanwezigheid van flink gestoffeerde cliëntèle twee door hem gecharterde meisjes vermoord hebben (vgl. de verhalen van Sheri de Borchgrave en Regina Louf over gelijksoortige gruwelijkheden in Belgische kastelen). Patricia wordt bij deze verklaring gesteund door een collegaatje, dat als minderjarige door Alègre het leven werd ingedwongen. In verband met deze zaak en vooral het afdekken van hoge justitie-functionarissen en dito figuren uit de bovenlaag van de stad heeft de Franse minister van Justitie onderzoeksrechter Jean Voff al naar huis gestuurd. Verder heeft een onafhankelijke rechercheploeg het onderzoek heropend naar de verdwijning van 115 vrouwen in de regio van Toulouse in de jaren 1986/1997. Lekker frisse bedoening dus waar we zeker meer van zullen horen. O ja, hoe zat het ook weer met de zaak Ulrich en Teeven’s List?…. Zo gaat dat in Nederland.
Van Estoril naar Zandvoort (11)

woensdag 4 juni 2003
Serie-moordenaar Patrice Alègre heeft de boel in Toulouse op scherp gezet. Inmiddels heeft hij namelijk in het openbaar toegegeven dat hij twee door hem ooit tot prostitutie gedwongen meisjes heeft vermoord. Daarmee zette hij onverwacht kracht bij aan de eerdere verklaringen van twee andere dames die voor hem hebben gewerkt (zie vorige aflevering). Maar was meer. Zij hadden namelijk ook in de bewuste processen verbaal laten zetten dat ex-burgemeester Dominique Baudis bij de zaak betrokken was. En ook dat heeft Alègre nu bevestigd. Tijdens een gezellig sado-masochistisch avondje op een kasteel in de buurt van Toulouse zou Baudis hem hebben verteld dat de travestiet Claude Martinez, die de jolige gebeurtenissen op het kasteel op film placht vast te leggen een gevaar voor hem begon te vormen. Chantage dus en wie denkt dan bijvoorbeeld niet heel even stiekem terug aan Ad Melkert die door partijgenoot Adri Duivesteijn zo node wordt gemist in de politieke arena (zie in dit verband vooral het artikel "Return of the leatherman" van 13 december jl. in deze rubriek !!). Alègre begreep de hint en op 25 februari 1992 had Martinez voor het laatst gefilmd. Twee heren uit het juridische circuit, een substituut en een commissaris van politie, zouden eveneens bij het gesprek met Alègre aanwezig zijn geweest. Wel lekker natuurlijk als een moord moet worden afgedekt of filmpjes moeten verdwijnen van hoogwaardigheidsbekleders tijdens een staaltje kinderarbeid al dan niet in leren klederdracht. En ook dat laatste aspect brengt ons nolens volens terug naar Nederland en de affaire rond Gerrie Ulrich. De in juni 1998 door zijn vriend Robbie van der Plancken vermoorde handelaar in pedo-beelden. Volgens de vader van Van der Plancken bewaarde Ulrich in diens Zandvoortse appartement een video van een soort receptie aan boord van de Albatros. Een van de schepen die bij Ulrich in gebruik waren voor bruisende tochtjes met jeugdig materiaal die regelmatig ter herinnering werden vastgelegd. Captain Iglo maar dan met andere sticks. Op genoemde video stonden volgens Van der Plancken senior twee heren uit Royale sferen te klinken. Na Ulrich’s ruwe verscheiden vond in zijn appartement een inbraak plaats. En wat denkt ù nou wat er verdwenen was? We hoeven niks te zeggen. Zo gaat dat. Ook in Nederland.
Van Estoril naar Zandvoort (12)

zaterdag 7 juni 2003
Overal in Europa schieten de laatste tijd verhalen de grond uit over kindermisbruik in gevulde kringen. In Portugal (de socialistische partij), Frankrijk (Toulouse), Engeland (Entwhistle), België (Dutroux), Nederland (PSV) en nu ook in Luxemburg. Eind vorige maand werd in het groothertogdom de secretaris-generaal die zich bezighoudt met het soepel functioneren van het parlement achter zijn bureau vandaan geplukt. De 44-jarige meester in de rechten Joe Thielen werd ervan beschuldigd minderjarigen te hebben bestegen en in het bezit te zijn van kinderporno. Of hij deze geneugten deelde met andere volwassenen moet nog worden uitgeknobbeld. Erg moeilijk zal die speurtocht o.i. niet zijn. In 1984 maakte hij namelijk zijn entrée in het Luxemburgse ambtelijke met een opvallende voorliefde voor de Philippijnen. Zo was hij tussen 1986 en 2000 voorzitter en daarna zelfs honorair voorzitter van een Philippijns-Luxemburgse gezelligheidsclub. Daarnaast was hij sedert 1991 honorair consul-generaal van de Philippijnen. Thielen was dus de kat en de Philippijnen het spek. Onze kindervriend is eergisteren na het betalen van een borgtocht op vrije voeten gesteld. In afwachting van de dingen die onvermijdelijk komen gaan. We beginnen misschien een beetje op de Romeinse senator Cato te lijken die tot vervelens toe vroeg om de vernietiging van Carthago, maar uuuh... kunnen we nu eens duidelijkheid krijgen over de affaire-Ulrich en Teeven’s List? Want zo’n PSV-voorzetje is makkelijk in te koppen, maar in affaires als die rond de parlementariërs Brongersma en Wolff en die van meneer Salomonson, de voormalige huisadvocaat van Oranje, zijn de onderzoeksinstanties ineens wat minder geneigd om met de billen bloot te gaan. Stay tuned.
Van Estoril naar Zandvoort (13)

zondag 15 juni 2003
Wat lezen wij de laatste dagen in de pers van Eindhoven en omstreken? Dat de lokale koddebeiers al maanden lang met een forse joekel in de dienstbroek de pedo-activiteiten in het Anne Frankplantsoen hebben geobserveerd. Tot nu toe werden voor zover wij weten in verband met deze ritmische oefeningen in de vrije natuur twee ruim in de vijftig zijnde liefhebbers en PSV-directeur Spooren in bewaring gesteld en kortstondig cq. langdurig het hemd en/of ander ondergoed van het lijf gevraagd. Wel een wat magere oogst gezien de door nijvere journalisten getraceerde hoeveelheden kapotjes en samenscholende Marokkaanse jeugdigen in het Anne Frank-struweel. Hier en daar wordt gesuggereerd dat ook een flink aantal gevulde lieden uit de regio voor een flink pak florijnen regelmatig van de diensten van deze nooddruftige Marokkaantjes gebruik heeft gemaakt. Waarom grepen de Eindhovense heren Bullebas & Co niet eerder in? Niet zo moeilijk. Ze wilden erachter komen welke leden van de jeugdige sexbrigade zich schuldig maakte aan chantage van hun oudere, redelijk gevulde geilbuikencliëntèle. Alleen al als je het leest krijg je het gevoel de voetsporen van Don Quichote de la Mancha en zijn trouwe viervoeter Rossinant te drukken. Op 19 en 25 juli 2001 schreven wij namelijk in aflevering 12 en 13 van de serie Roze Balletten bijvoorbeeld dat ex-minister Job de Ruiter van Justitie en Defensie ooit in een mes in zijn deur aantrof. Die was daar ingeplant door een leverancier op dit specifieke terrein die meende uit zijn boeken te mogen opmaken dat Job een betalingsachterstand had. De Ruiter kreeg bewaking voor de deur. Niet verzorgd door de politie, want dan zou het genante evenement een goeie kans maken op straat te belanden, maar van dezelfde dienst die zorgdraagt voor de beveiliging van het Koninklijk Huis. Kijk en daar heb je het verschil. Als je ooit kandidaat bent geweest bij Hennie Huisman’s Soundmixshow en later tot directeur van PSV bent verheven, hoor je kennelijk niet thuis bij de categorie in de samenleving bij wie dit soort strapatsen onder het motto "stop je leuter in een kleuter" stilzwijgend wordt getolereerd vanwege hun status. Ondanks onze steeds vaker de kop opstekende moedeloosheid doen wij een dringend beroep op Bullebas & Co om ook deze rijke stinkers uit de lichtstad en omgeving eens aan het kruis te nagelen. Kan Spooren in zijn huidige krappe bedoening eindelijk uitbarsten in het ïn zijn branche zo vertrouwde "You never walk alone". Stay tuned.
Van Estoril naar Zandvoort (14 )

maandag 23 juni 2003
De door de Casa Pia-affaire open liggende zenuwen in Portugal hebben afgelopen weekend opnieuw een heftige prikkel gekregen. In Lissabon is namelijk de kruiser Apollo afgemeerd. Het televisieprogramma TV 1 was er als de ongeruimde kippen bij om aan de hand van verschillende verklaringen van slachtoffertjes te melden dat zich op dit schip een paar jaar geleden perverse gebeurtenissen hebben afgespeeld. Dat was in 1999 toen het schip eveneens in de haven van Lissabon lag. Er werd een aantal Portugese kinderen (zowel zeer jeugdige jongens als meisjes) aan boord gelokt en daar gewelddadig misbruikt terwijl de camera’s snorden. Kort daarna vertrok de Apollo op spelevaart naar Madeira en de Azoren. Gealarmeerde vrijwilligersorganisaties stelden de autoriteiten van de eilanden op de hoogte van de gebeurtenissen, maar kwamen van een vrieskoude kermis thuis. De opvarenden van de Apollo werden met rust gelaten. Volgens de Portugese pers heeft het schip een Nederlandse eigenaar. Wie dat is wordt niet vermeld. Zeker is in ieder geval dat het tot juni 1998 tot de hebbedingen van de toen vermoorde Gerrie Ulrich behoorde. Die moet overigens erg van pedo-scènes op zee hebben gehouden, want hij beschikte naast de Apollo ook nog over de Albatros (zie aflevering 11 van 4 juni jl.). Overigens is volgens Robbie v.d. Plancken, die wegens de moord op Ulrich in een Italiaanse cel verblijft, aan boord van de Apollo zelfs een jongetje tijdens een nummertje sexueel geweld om het leven gekomen. Ook in de Casa Pia-affaire zouden Nederlandse spooren zijn ontdekt en de Nederlandse Justitie zou in verband daarmee om assistentie zijn verzocht bij het Portugese onderzoek. Toch wel fijn dat we op sommige gebieden nog zo excelleren in de wereld en voor vol worden aangezien. Ondanks het feit dat onze minister van Justitie zich haast op symbolische wijze door het Haagse verkeer frummelt. Stay tuned.

Van Estoril naar Zandvoort (15)

woensdag 8 oktober 2003
Gisteravond verschenen de eerste berichten over een hoge functionaris bij het Ministerie van Justitie die af en toe vrolijk in zijn dienstauto met chauffeur naar Praag zoefde om daar in bar Pinocchio een jeugdige tot zeer jeugdige prostituée van manlijke kunne op de kop te tikken. Om die vervolgens “en privé” te bestijgen. Vandaag zouden zowel de Gaykrant als de Panorama officieel met de hele reutemeteut naar buiten komen. Gemeten naar de beelden die gisteren in Hart van Nederland en Nova getoond werden weet men exact wie het is. Beroerd was nou weer wel dat men noch de exacte positievan de hoge rakker noch zijn naam naar buiten tilde. Dit in verband met ‘s mans privacy. Oh? En hoe zat dat dan met meneer Spooren wiens naam, functie en een bloemlezing uit diens activiteiten in het Eindhovense Anne Frankplantsoen driftig door Justitie voor de wolven werden gegooid? Het wordt nog grijzer. Minister Donner en zijn paladijnen zouden de “grote” media zelfs met hel en verdoemenis hebben gedreigd als de naam van de Praagse lenteproever werd prijsgegeven. Geen gelijke monniken, gelijke kappen dus. Zoals zo vaak als het om dit soort machthebbers gaat. Want als onze vertrouwde Haagse bronnen het bij het juiste eind hebben zou het inderdaad gaan om een echte machthebber: de secretaris-generaal van het Ministerie van Justitie. Let wel, we houden ons aan de voorschriften. We noemen zijn naam niet. Aardig detail: het OM is in verband met de affaire in het Anne Frankplantsoen al een maand bezig met een onderzoek in Tsjechië. Of daarbij ook de vermeende activiteiten van de secretaris-generaal onder de loep worden genomen, is voor de speurders een weet en voor ons een vraag.
De betrokken ambtenaar is overigens ook anderszins geen vreemde in de Tsjechische hoofdstad. Zo was hij één van de sprekers op de tiende anti-corruptie conferentie die van 7 tot 11 october 2001 in de Tsjechische hoofdstad werd gehouden. Oh ironie, voorzitter van de conferentie was George Soros, de baas van Mabel’s Open Society. Onder de aanwezigen bevonden zich onder anderen de secretaris generaal van Interpol Robert Noble, de Franse onderzoeksrechter Eva Joly, de Spaanse onderzoeksrechter Baltazar Garzon en de Tsjechische premier Milos Zeman. Mochten deze nog prille berichten over de Nederlandse afgevaardigde juist zijn, dan krijgen die mensen ter plekke nog een rolberoerte. Tenzij ze al op de hoogte waren. Wij weten zeker dat deze zaak nog een lange staart zal krijgen. Voor zover mogelijk houden wij u op de hoogte. Als vanouds. Stay tuned.

Van Estoril naar Zandvoort (16)

vrijdag 10 oktober 2003
Ja, zo gaat dat in Nederland met sexschandalen. Tenzij je een ongelukkige sloeber uit Amsterdam-Oost bent of toevallig Spooren heet. Minister Donner hoeft maar een keer van zijn fiets te stappen voor een reprimande aan het adres van de Gaykrant en Panorama en heel het raderwerk staat stil. Het zal je ook maar gebeuren dat je van roddeljournalistiek wordt beticht. Gossiepossie. En wordt bedreigd met een miljoenenclaim als je de naam van zijn hoogste ambtenaar durft te noemen in verband met vermeende bezoekjes aan de Praagse homobar Pinocchio. Het zij zo, maar het weerhoudt ons er niet van om dezezaak van enige context te voorzien. De naam Pinocchio is in dit verband namelijk al eerder gevallen. Een soortgelijke bar in Berlijn draagt dezelfde naam. Een aantal jeugdige tot zeer jeugdige prostitué’s werd daar in de jaren negentig benaderd door lieden uit de organisatie van de bekende Britse pedo Warwick Spinks en naar Amsterdam gelokt. Onder wie de in de zomer van 1993 in Nederland zoekgeraakte Manuel Schadwald, wiens natuurlijke vader Rainer Wolf werkzaamheden verrichtte voor de Stasi. Net als de eveneens in het dossier-Schadwald voorkomende kinderhandelaar Peter Goetjes (zie ook deel 4 van deze serie op de Followup-site). Toen het Spinks en zijn Britse kornuiten in Amsterdam te heet onder de zolen werd verhuisden ze aan het begin van deze eeuw naar Praag. En opnieuw naar een Pinocchio, waar volgens insiders Spinks aan de touwtjes trekt. Naast de lijn die er blijkens het onderzoek van het OM in verband met de affaires in Eindhoven en Weert bestaat tussen Nederland en Tsjechië loopt er dus ook nog een tussen Amsterdam en Praag. Beide vrijwel zeker behorend tot hetzelfde netwerk. Het netwerk van Spinks met zijn oude Stasi-connectie. Klaar ben je ermee als je in hun handen valt. Mogelijk is dat de reden waarom Donner zo venijnig van zijn fiets stapte. Stay tuned.

Van Estoril naar Zandvoort (17)

maandag 13 oktober 2003
Heel interessant, die tiende anti corruptie conferentie waaraan de hoogste ambtenaar van Piet Hein in 2001 deelnam. De gebeurtenis werd ondermeer georganiseerd door een stel imposante instituten. En ook zo keurig. Zoals het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken van de zo onkreukbare Colin Powell, die willens en wetens met een pak leugens de VN te kakkert zette en de inval in Irak van een legaal verfje voorzag om het land te kunnen leeghalen. En wat te denken van het Amerikaanse Bureau of International Narcotics and Law Enforcement, waarin zowel de als volstrekt corruptieloos bekendstaande FBI als de DEA vertegenwoordigdzijn? Of het zo bijzonder ethische Pricewaterhouse Cooper, dat Ken Lay’s voorgekookte boeken vrolijk goedkeurde terwijl die jarenlang samen met zijn onderknuppels miljarden en miljarden dollars wegsluisde naar zonnige oorden waar meneer Belasting gewend is om elke dag een siësta van 24 uur in te lassen? Of de Société Generale de Surveillance, kortweg SGS? Héééé. Is dat ook geen bekende? Jawel. We gaan terug naar 19 augustus van dit jaar. Toen schreven wij dat een Zwitserse rechter het Pakistaanse echtpaar Zardari-Bhutto ondermeer had veroordeeld tot het terugbetalen van 12 miljoen dollar aan de huidige Pakistaanse regering. Dat waren namelijk steekpenningen die de voormalige premier en haar man hadden ontvangen van... SGS. In ruil voor een paar vette contracten. De onderneming heeft zijn vertrouwenwekkende imago verder nog te danken aan het feit, dat zij in de jaren negentig een paar jaar onder leiding stond van ene James Woolsey die direct daarna door Clinton werd aangesteld als directeur van de CIA. Verder wordt SGS ervan verdacht lekker profijtelijk bezig te zijn geweest binnen een Europees handelsproject met China. Corrupt? Ben je mal. Kortom, allemaal honourable men. Met wie Piet Hein’s topjongen gerust door één deur kon.
Nou ja, misschien niet die van Pinocchio. Maar de rest van de Praagse deuren wel. Stay tuned.

Van Estoril naar Zandvoort (18)

woensdag 15 oktober 2003
Daar word je toch behoorlijk niet goed van. Dat je als gerenommeerd dagblad Kleintje Muurkrant niet als bron durft te gebruiken als het om heikele zaken gaat, soit. Hoewel wij zelden of nooit uit ons nekgewas zitten te lullen. Maar dat je ook niet durft te verwijzen naar het NOS-journaal is te gek voor woorden. Toch gebeurde dat vandaag bij de meeste landelijke kolommenvullers. Volgens het Journaal had een 28-jarige man aangifte gedaan bij de politie. Hij zou in 1988 toen hij dertien jaar was in de Praagse homobar Pinocchio zijn bestegen door ene Joris D. Later zou hij deonverlaat herhaaldelijk hebben waargenomen in het inmiddels landelijk bekend geraakte Eindhovense Anne Frankplantsoen. En dan niet bij een wandeling met een aangelijnd Pekineesje. Joris D. bleek niet de eerste de beste. Zoals wij al eerder meldden ging het om de secretraris generaal van het Ministerie van Justitie. Gezien de bombarie die op de voorpagina’s ontstond over PSV-directeur Fons Spooren die in hetzelfde plantsoen zijn sporen naliet, zou je in dit geval toch ook mogen rekenen op enig vuurwerk. Noppes. Hier en daar is zelfs nog steeds sprake van “topambtenaar” in plaats van de hoogste ambtenaar. En dat alleen omdat meneer Donner pissig van zijn fiets stapte om waarschuwend met zijn vingertje te zwaaien. Wee je gebeente als je mijn secretaris generaal bezwaddert. Dan kan je een miljoenenclaim verwachten. En raar, maar de hele meute wordt voorzichtig. Zonder twijfel na verdere oekaze’s van het ministerie en wellicht van politiek Den Haag. Mocht Joris D. overigens inderdaad schuldig zijn aan pedofiele activiteiten dan is er sprake van een uiterst delicate kwestie. Want onze vermeende kindervriend heeft een prachtige carrière gemaakt bij Justitie. Vooral de positie van directeur generaal van de afdeling Internationale Aangelegenheden en Vreemdelingenzaken, die hij bekleedde tussen 1993 en november 2002 toen hij secretaris generaal werd, verschafte hem veel aanzien en dienstreizen naar het buitenland. Van dat laatste hebben wij bij een eerdere gelegenheid al als voorbeeld zijn reis in 2001 naar Praag genoemd. Ervan uitgaande dat voornoemde 28-jarige zijn hele hebben en houden niet voor J. Doedel op het spel heeft gezet kunnen we ervan uitgaan dat de heer D. het niet bij dat ene huzarenstukje in 1988 heeft gelaten. Waarom dan niemand bij het vorderen van diens carrière heeft gedacht aan de mogelijke chantabiliteit van de topambtenaar in wording is een raadsel. Of is het nog steeds zo dat de meest chantabele mensen op de hoogste posten worden gezet? In dat geval hebben we nog veel te verwachten. Stay tuned.

Van Estoril naar Zandvoort (19)

vrijdag 17 oktober 2003
Ja wat nou? Eerst deed de 28-jarige “Janos” aangifte. Dat hij door Joris D. was bestegen toen hij nog ruim en breed minderjarig was. Vervolgens werd hij twee dagen lang door de politie van Den Bosch verhoord. Eerst vriendelijk, na een paar telefoontjes van hogerhand wat minder vriendelijk. “Janos” werd zelfs bedreigd met arrestatie. Dat zag hij even niet zitten en hij trok in arren moede zijn verklaring weer in. Erger nog, hij suggereerde dat hem door een journalist geld was beloofd als hij aangifte zou doen. Rond vijf uur gistermiddag stond hij op straat. Om kwart over vijf verscheenhet jubelende persbericht. Een lokaal record. En ook minister Donner meldde zich nog even triomfantelijk vanaf zijn buitenlandse vakantieoord en kondigde nieuwe stappen aan tegen de pers. Maar daarmee waren we er niet. Want niet veel later verscheen “Janos” voor de teevee en verklaarde dat zijn aangifte wel degelijk juist was. Je zou bijna denken dat er wat in de koffie zat op het politiebureau. Blijft staan dat zijn aanvankelijke verklaring haast te duidelijk is om vals te zijn. Waarom zou “Janos” nou precies Joris D. uitkiezen om die eens lekker in het zonnetje te zetten? Om nog maar te zwijgen over het tiental andere, gelijkluidende verklaringen die volgens de Gaykrant en de Pano bij een notaris liggen. En die eveneens Donner’s secretaris generaal aanwijzen als een kinderliefhebber. Toeval? Bestaat niet. Complot? Ja, dààààg. “Janos” is vertrokken naar Praag. Het wordt tijd voor de coming out van de andere getuigen. Stay tuned.

Van Estoril naar Zandvoort (20)

vrijdag 17 oktober 2003
Deel 1. 13 januari 2003. In Den Haag brengt LPF-voorzitter Ed Maas naar buiten dat de VVD heeft geprobeerd hem uit het politieke veld te ruimen. Dat zou gebeurd zijn via een oekaze van Joris Demmink, sinds november vorig jaar secretaris generaal van het ministerie van Justitie en volgens Maas een VVD-er. De oekaze was gericht aan het adres van LPF-minister Hilbrand Nawijn. Demmink zou Nawijn erop hebben gewezen dat er een gerechtelijk vooronderzoek tegen Maas onderweg was. Het ministerie van Justitie laat meteen weten dat het verhaal geen enkele grond heeft.
Deel 2. Demmink nam een advocaat in dearm en dreigde Maas met een proces wegens smaad. Maas werd twee dagen ondervraagd door de rijksrecherche. Eerst vriendelijk, maar na een telefoontje van hogerhand wat minder vriendelijk. Hij werd zelfs bedreigd met arrestatie. Dat zag Ed even niet zitten. Om vijf uur ‘smiddags tekende hij een verklaring waarin hij toegaf dat het om een valse beschuldiging ging. Een kwartier later verspreidde het OM al een persbericht over de goede afloop van de affaire. Een lokaal record. ’s Avonds herriep Maas voor de camera’s van SBS 6 alles en bleef bij zijn bewering dat Demmink aan Nawijn had laten weten dat Justitie een onderzoek naar hem was gestart. Daarna vertrok de vastgoedhandelaar naar zijn geliefde Tenerife om van de schrik te bekomen. Zowel secretaris generaal Demmink als minister Donner kondigden aan de vertegenwoordigers van de media die van het incident melding hadden gemaakt stevig te zullen aanpakken. De een via de rechter, de ander via een wetswijziging.
Het eerste deel van dit tweeluik is juist. Het tweede deel is een persiflage. We zeggen het maar even. Voor wij ook met allerlei rechtzaken worden geconfronteerd. Stay tuned.

Van Estoril naar Zandvoort (21)

maandag 20 oktober 2003
Je zou haast denken dat de strijd tegen pedofiele en kinderporno-netwerken in België alleen wordt gestreden door de Werkgroep Morkhoven onder leiding van Marcel Vervloesem. Dat is niet zo. Er zijn meer organisaties die zich daarmee onledig houden. Zoals de Fondation Princesse de Croy die overigens nauw met Morkhoven samenwerkt. Op 9 oktober jl. bracht prinses Jacqueline, de initiatiefneemster van deze Fondation, een bezoek aan de foxterriër van Morkhoven voor het uitwisselen van gegevens. Op 15 oktober werden zowel de website van de Fondation als de gezamenlijke nieuwsbrief van de twee anti-pedo organisaties door het Canadese Bravenet geëlimineerd. Nietdapper, meer braaf. Aanleiding was een klacht van ene Charly Nyst die schermde met een juridische surprise als Bravenet niet onmiddellijk ingreep. Mede namens ex-rijkswachtkolonel Jean Marie Brabant, die hij dan wel niet kende maar wiens reputatie garant stond voor het trillen van heel België als hij in beweging kwam. Charly greep naar deze indrukwekkende middelen omdat hij zich zwaar in het kruis getast voelde door een artikel van een paar weken daarvoor waarin niet al te intelligente correspondentie van hem stond afgedrukt. Diezelfde klacht had hij ook bij MSN gedeponeerd die naar aanleiding daarvan had ingegrepen op de site van Morkhoven. Merkwaardigerwijs vonden deze schermutselingen plaats onder het hoofdje Belgische staatsveiligheid. Niet eens zo zot natuurlijk, gezien de namen van allerlei hoge mieters die sinds affaires als die van De Bende van Nijvel en Dutroux in de Belgische samenleving binnen deze context circuleren. Tot die van de koning toe. En de armen van hoge mieters reiken nu eenmaal ver. Zoals wij vorige week ook in Nederland nog gewaar werden. Stay tuned.

Van Estoril naar Zandvoort (22)

maandag 27 oktober 2003
Deze week begint in Portugal het proces tegen Carlos Silvino, alias Bibi. De klusjesman van een stel weeshuizen van de Casa Pia-organisatie, die op bestelling minderjarige jongens leverde aan een ring van financieel redelijk bedeelde lieden maar ook zelf zich stelselmatig vergreep aan zijn pupillen. Tot die ring van verfijnde carnivoren behoorde zoals wij al eerder meldden de socialistische fractieleider Pedro Pedroso die in het voorjaar zijn veters, zijn riem en zijn stropdas mocht inleveren. Hij werd ervan beschuldigd 15 keer kinderen te hebben bestegen in de jaren 1999/2000. Op 8 october jl. werd hij na veel juridisch geharrewar voorlopigop vrije voeten gesteld. Zelf zegt ie dat er sprake is van een politieke hetze. Daarom zag hij er ook geen been in om zijn plaats in het Parlement weer in te nemen. Met toestemming van de meerderheid van de geachte afgevaardigden, die in april op zijn verzoek Pedroso’s immuniteit tijdelijk hadden opgeheven. Hoe Joao met de Pet hierop reageerde is niet moeilijk te raden. Maar ook binnen politiekringen borrelde het stevig. Dat resulteerde in het lekken van op tape opgenomen telefoongesprekken tussen een aantal senioren van de socialistische club, onder wie partijleider Ferro Rodrigues. Daarin bespraken zij ondermeer de op handen zijnde arrestatie van hun fractieleider. Dat lijkt op voorkennis en dat was het ook. In zulke gevallen ben je al gauw geneigd te roepen dat dan ook de rechtsgang wel beïnvloed zal zijn. Het hemd is nader dan de kilt. Om wat olie op de golven van emotie te deponeren erkende de socialistische president Jorge Sampaio vorige week tijdens een zeldzame monoloog voor de Portugese teeveecamera’s dat hij inderdaad vooraf van de arrestatie van Pedroso had geweten maar dat hij zich had onthouden van welke ingreep dan ook. Verder zei hij begrip te hebben voor de heisa die de zaak in Portugal had veroorzaakt, maar dat het zo langzamerhand tijd werd ook aandacht te schenken aan andere problemen in de samenleving. Bekend scenario. Ook in Nederland waar de dramatische gelijksoortige film met interessante rollen van o.a. Gerrie Ulrich, Warwick Spinks, Frits Salomonson en Joris Demmink nog altijd niet aan zijn pakkende slotscène toe is. Maar wij zijn geduldig en gaan niet eerder weg voor hij is afgelopen. Stay tuned.

Van Estoril naar Zandvoort (23)

dinsdag 28 oktober 2003
Na de najaarsstormen over Mabel Hari, prins Bernhard en Joris Demmink zijn we even in wat rustiger weer terechtgekomen. Maar met name rond de secretaris generaal van Justitie pakken zich toch al weer donkere wolken samen. Naar verluidt dook zijn naam namelijk al zo’n tien jaar geleden op bij twee onafhankelijke politieonderzoeken binnen het wereldje van de jongensprostitutie. Er zouden ook toen al verschillende belastende verklaringen zijn afgelegd in de richting van de steeds hoger in het zadel zittende Joris. Maar als respectievelijk hoofd van de directie Politie en directeur generaal Rechtspleging verkeerde hij in een goede positie om dehem bedreigende draken het hoofd te bieden. En die positie is daarna alleen nog maar verbeterd. Vandaar dat recentelijk bij vuurspuwende monsters als de Gaykrant en Panorama in een handomdraai de vlam werd gedoofd. Dat onze hoogste crimebuster daarmee ook zijn maliënkolder en zijn zwaard weer een tijdje op de rommelzolder kan deponeren lijkt echter wat al te optimistisch. Buiten de berichten over genoemde politieonderzoeken gonst het in het riolenstelsel van de Nederlandse journalistiek ook van geruchten over Joris’ escapades in Thailand en in een Londen’s hotel. Bij dat laatste evenement zou de Metropolitan Police zelfs een verbaaltje hebben opgemaakt dat via Interpol bij een Nederlandse politie-instantie terecht zou zijn gekomen. Navraag schijnt tot nu toe niks te hebben opgeleverd. Maar mochten er zich verdere ontwikkelingen voordoen dan zullen wij de laatsten zijn om u dat te onthouden. Wij zijn gek op fabelachtige verhalen. Stay tuned.

Van Estoril naar Zandvoort (24)

woensdag 5 november 2003
Nou, nou, nou. Panorama en de Gaykrant hebben hun beschuldigingen aan het adres van Joris Demmink ingetrokken. Na een paar gesprekken onder het genot van een bakje leut en een puntje appeltaart met Donner’s secretaris generaal zijn ze bij de twee bladen tot de conclusie gekomen dat er geen sprake was van ontucht. Met andere woorden, Joris zou zich niet hebben schuldig gemaakt aan het bestijgen van al te jeugdigen. Dat zou in het najaar van 2002 toen hij was genomineerd voor de hoogste functie bij het Ministerie van Justitie ook al zijn vastgesteld door de AIVD. De dienst is daarbij volgens onze eigen bronnen niet over één nacht ijs gegaan door wat in eigen naslagwerkjes te vingeren zoals bij Mabeltje. Ze heeft in haar ijver zelfs een aantal ambtenaren van Donner’s keurkorps gehoord. Maar wat kan je daar nou van verwachten? Het is niet aannemelijk dat iemand de eventuele bewijzen voor de minder welvoeglijke activiteiten van een van zijn hoogste baasjes in zijn bureaulaatje heeft liggen. Het blijft voorlopig de vraag of de dienst daarnaast enig veldwerk heeft verricht en bijvoorbeeld wat uitbaters van escortservices of jongeherenclubs heeft benaderd met de vraag of die misschien hier of daar nog wat hard in actie-beelden in huis hadden. Zoals in het geval van de voormalige advocaat van het Koninklijk Huis (1). Bovendien is het vooralsnog onduidelijk wat er met de belastende verklaringen is gebeurd die zijn gedeponeerd bij de beroemde notaris van Pano en de Gaykrant. Zijn de betrokkenen net zo allergisch voor het schelle lamplicht en de dagenlange intimidaties van de Bossche recherche als de schielijk naar Praag vertrokken getuige “Janos”? Zo ja, dan kunnen we de zaak voorlopig opzouten. De hoofdredacteur van Pano op 17 oktober in de NRC: “Wij denken dat wij roeren in een beerput. En er zijn mensen die willen dat die beerput dicht blijft. Het kan goed zijn dat daarbij geen middel wordt geschuwd”. Helemaal juist. Stay tuned.

(1) Zie het artikel “Van oude koeien en troebel water” in Kleintje Muurkrant nummer 336.

Van Estoril naar Zandvoort (25)

donderdag 6 november 2003
Als we het goed begrepen hebben van onze Haagse bronnen dan is bij het ministerie van Justitie gisteravond een lichte pleuritis uitgebroken na de berichtgeving van het NOS-Journaal over de laatste ontwikkelingen in de affaire rond het seksleven van secretaris generaal Joris Demmink. Nieuwslezeres Annet van Trigt wist ons namelijk te vertellen dat tijdens het tripartite overleg tussen Joris en de hoofdredacteuren van de Gaykrant en Panorama Donner’s speerpunt heel wat toegeeflijker is geweest dan we uit het officiële persbericht konden opmaken. Joris zou namelijk hebben toegegeven dat hij wel eens een één-op-één ontmoeting met een jeugdige had gehadvan wie hij niet zeker wist of hij aan de wettelijke minimum-leeftijd voldeed. En het vragen naar een paspoort of een identiteitsbewijs behoort nou niet bepaald tot de vaste ingrediënten van het voorspel. Kijk, dat zijn de nuances waar het om gaat. De vraag is of Joris zich ooit in een situatie heeft begeven waardoor hij eventueel chantabel werd. En daar is de AIVD vorig najaar naar op zoek geweest. Dat frisse blaadjes van tijd tot tijd zijn te prefereren boven een uitgewaaid herfstblad snapt zelfs een geit. Maar als ze zo pril zijn dat praktisch alleen maar sprake is van een verzameling jonge nerven wordt het kwalijk. We hebben in deze rubriek al meermalen gewezen op andere gevallen waarin lieden uit het crème van onze samenleving zich op deze wijze kwetsbaar hebben opgesteld (1). Waarna veiligheids- en opsporingsdiensten naar wij aannemen ijlings werden opgetrommeld om zandzakken voor de deur te gooien. Om meer narigheid te voorkomen. En nou kunnen we wel druk lullen over privacy, maar gebeurtenissen op dit terrein in bijvoorbeeld Leeuwarden, Amsterdam-Oost en Eindhoven hebben aangetoond dat ook op dat gebied duidelijk sprake is van rechtsongelijkheid. En als ze dat ergens moeten zien te voorkomen is dat op het Ministerie van Justitie. Stay tuned.

(1) Zie "Van oude koeien en troebel water" in Kleintje Muurkrant nummer 336 en de serie "Roze balletten" op de Followup-site.

Van Estoril naar Zandvoort (26)

vrijdag 7 november 2003
Voor mensen die niet goed kunnen lezen - en dan bedoelen we niet de luitjes die dag en dagelijks besluiteloos heen en weer pendelen tussen Hans Anders en Pearl – is de hele pedo-zaak waarmee de Panorama en de Gay krant zo te gek hebben gescoord uitgegaan als een nachtkaars in een windtunnel. Volgens de twee bladen was de Weertse filiaalhouder van het hemelse wijwaterconcern aan de slag geweest met prille boys in het Eindhovens proefstation voor condooms en was ook de winkelchef van minister Donner daar gesignaleerd in zijn dienstauto met chauffeur. De beide heren ontkenden dat, de beide bladen konden het niet bewijzen en de rechter kon toen niks anders verzinnen dan een boete en een rectificatie. Maar met name in het geval van Joris Demmink zijn er nog wel wat kanttekeningen te maken. Hij zou dus niet in het Eindhovense lustoord zijn geweest. Nou vooruit, krijgt ie van ons the benefit of the doubt. Maar het vonnis heeft geen betrekking op het bezoek dat Joris en een hoge piet van de Nederlandse ambassade in Praag aan club Pinocchio hebben gebracht voor de aanschaf van wat verse sucadelapjes. Ergo, die mogelijkheid staat nog open. En dat versterkt eigenlijk onze vrees dat vriend Joris zich daar wel degelijk kwetsbaar heeft opgesteld. Is ie op de kiek gegaan? Staat hij op een filmpje? Weten we niet. Maar wij zijn ook geen AIVD. Maar we zijn wel benieuwd of JPB net als bij Mabel de honden loslaat en ze ook eens laat snuffelen aan de pismuur van Pinocchio. Want een hoge ambtenaar wiens arm wellicht door een buitenlandse geheimedienst of een zootje onderwereld bij tijd en wijle achter de rug wordt geperst is voor de Staat der Nederlanden onacceptabel. Toch?

Van Estoril naar Zandvoort” (27)

woensdag 12 november 2003
Oké. We hebben ons -zij het node- neergelegd bij het schrappen van het verhaal dat onze secretaris-generaal van Justitie zich ooit met de dienstauto naar wat Eindhovens struweel heeft begeven om daar samen met jongelieden de zinnen te prikkelen. Maar de roman “Joris op zoek naar de Praagse lente” is zeker nog niet dichtgeslagen. Binnen dat kader hoorden wij een anecdote die wij graag even wilden toetsen bij Jozias van Aartsen, de minister van Buitenlandse Zaken in het kabinet Kok II. Daarom zonden wij hem de volgende mail:
“Onlangs vernamen wij dat de heer J. Demmink, de huidige secretaris-generaal vanhet ministerie van Justitie, een aantal jaren geleden een poging zou hebben ondernomen om te verhuizen naar een gelijkwaardige of hogere positie bij Buitenlandse Zaken. Dat ministerie stond toen onder uw leiding en de heer Demmink, een partijgenoot van u, vervulde de positie van directeur-generaal internationale aangelegenheden en vreemdelingenzaken bij Justitie. U zou die eventuele verhuizing van de heer Demmink hebben tegengehouden. Ten behoeve van een artikel op de website Kleintje Actueel zouden wij graag van u willen vernemen wat de reden vormde voor uw weigering.”
Sneaky briefje hè? Veel verwachten wij er niet van. Ook al omdat wij Van Aartsen ooit al eens hebben vergeleken met een haan met stront aan zijn poten. Nou is dat een beeld dat afkomstig is uit “Frank van Weezel’s roemruchte jaren”, de haast vergeten klassieker van A.M. de Jong over de mobilisatietijd in de eerste wereldoorlog. Dus wie weet zal dat Van Aartsen toch over de brug helpen. En trouwens, nooit geschoten is nooit een gat in het plafond. Stay tuned.

Van Estoril naar Zandvoort (28)

woensdag 26 november 2003
Het lijkt wat stil geworden in de affaire rond Joris Demmink. Maar wij vernamen een dezer dagen dat er nog menig potje op het vuur staat. En dat de geruchten over de huidige secretaris-generaal van Justitie niet van vandaag of gisteren zijn. Elke keer als onze dossierverzamelaar in het verleden namelijk op de nominatie stond om weer een treedje te stijgen in de hiërarchie van het ministerie vond er een onderzoekje plaats naar eventuele heikele zaken in zijn leven. Dat leverde nooit iets substantieels op. Zelfs niet toen de AIVD vorig jaar zelfs vier maanden uittrok voor een speurtocht inde Umwelt van vriend Joris toen deze werd voorgedragen voor de allerhoogste functie, die van secretaris-generaal. Nou geven die vier maanden al aan dat de AIVD geen makkelijk kluifje was toegeschoven. Ook de veelgeplaagde dienst kende de verhalen die over Joris rondgingen. Maar na naar wij aannemen duchtig snuffelwerk kreeg Demmink witte rook en besteeg de troon bij Justitie. Blijven we toch een beetje zitten met de vraag of de AIVD wel alle registers heeft opengetrokken of zich uiteindelijk toch niet wat Mabelig ervan af heeft gemaakt. Omdat het ultieme bewijs voor de vermeende euvele daden van Joris niet te vinden was. Goed, de verse secretaris-generaal zou wel hebben toegegeven dat hij met enige regelmaat qq. in Praag is geweest. En dat hij daar samen met ambassadeur Heinemann een paar gaybars heeft bezocht. Maar nooit de Pinocchiobar. Ofwel: hij kon daar ook nooit een minderjarige op het kopje hebben getikt. En ja, hij had in de Tsjechische hoofdstad een relatie gehad met een pornoster. Maar toen die wat in de war raakte was aan die verhouding een einde gekomen. Dat die bewuste jongeman er geen been in zag om voor de camera met minderjarigen zijn kunsten te vertonen kon Joris uiteraard niet worden aangewreven. En dat gold evenzeer voor het in roulatie brengen van videotapes waarop deze sportieve prestaties aan bod kwamen. Dus wat doe je dan als geheimedienst? Je geeft de pijp aan Piet-Hein en gaat over tot de orde van de dag. Als die verdomde journalisten dat nou ook deden, dan werd het misschien toch nog leuk met de Kerst. Stay tuned.

Van Estoril naar Zandvoort (29)

vrijdag 28 november 2003
Als je bijna genant weerloos ligt geëxposeerd op een tandartsenstoel en de smid constateert dat je een gaatje hebt in een van je ivoren wachters loop je een goeie kans dat het gevuld wordt met amalgaamkwik. Over het gebruik van dat goedje is internationaal nogal wat **** ontstaan. Je kan er namelijk flink ziek van raken met vooral ernstige symptomen aan de luchtwegen. In de VS staat het zelfs op de nominatie om uit de roulatie te worden genomen. En dat is typisch want een studie daar naar de effecten van het gebruik ervan bij met name kinderen is nogniet eens beëindigd. Nou ja, dààr. Het gaat wel om een Amerikaanse studie maar het onderzoek zelf wordt uitgevoerd in Portugal. Sedert 1997. Bij 500 kinderen tussen de acht en tien jaar met een IQ dat niet lager is dan 67. En guess what. Laten die kindertjes nou allemaal zijn gevonden in weeshuizen van ... jawel ... Casa Pia. Dezelfde alleraardigste katholieke liefdadigheidsinstelling waar andere onzegbare penetraties bij kinderen plaatsvonden die niet alleen lichamelijk blijvende sporen hebben achtergelaten maar vooral vreselijke geestelijk schade hebben veroorzaakt. Over cynisme gesproken. Het is gewoon hemeltergend.

Van Estoril naar Zandvoort (30)

woensdag 3 december 2003
Gisteren vernamen wij van een insider in de problematiek rond kindersex dat in Praag de Pinocchiobar niet de enige gelegenheid zou zijn waar je een minderjarige kunt opdoen voor een flink potje “bummsen”. Ook in andere gay-bars zou dat mogelijk zijn. Nou heeft secretaris generaal Demmink ooit laten weten dat hij nooit in de Pinocchiobar is geweest. Soit. Maar wel in de eerste helft van de jaren negentig samen met ambassadeur Heinemann in andere gaybars (*). Goed, daar zou dan weer niks onoirbaars zijn gebeurd en wellicht is dat ook zo. Maar het probleem blijft dat je nooit precies weethoe oud de beschikbare jongelieden precies zijn die zich in dergelijke bars ophouden. Je loopt dus wel degelijk een risico. En dan hebben we het nog maar niet over de chantibiliteit die kan volgen uit een dergelijke one-night-stand. Of de gène als je net even ergens gezellig zit en er plotseling een Nederlandse bus voor het betrokken perceel verschijnt waaruit een flink aantal landgenoten komt rollen die voor een leuk prijsje een jeugdsex-tour naar Tsjechi